رشته‌های اکتین و میوزین
اگر با استفاده از میکروسکوپ الکترونی به تارچه‌های عضلانی فردی نگاه کنیم، دو نوع رشتهٔ پروتئینی کوچک که مسئول حرکت عضله هستند، قابل تشخیص خواهند بود. رشتهٔ اکتین و رشتهٔ میوزین، که رشتهٔ نازک‌تر از اکتین و رشتهٔ ضخیم‌تر از میوزین تشکیل شده‌اند، نقش اساسی در این تارهای عضلانی دارند. الگو بندی و ترتیب این […]
اگر با استفاده از میکروسکوپ الکترونی به تارچه‌های عضلانی فردی نگاه کنیم، دو نوع رشتهٔ پروتئینی کوچک که مسئول حرکت عضله هستند، قابل تشخیص خواهند بود. رشتهٔ اکتین و رشتهٔ میوزین، که رشتهٔ نازک‌تر از اکتین و رشتهٔ ضخیم‌تر از میوزین تشکیل شده‌اند، نقش اساسی در این تارهای عضلانی دارند. الگو بندی و ترتیب این رشته‌ها باعث شکل‌گیری سارکومرها می‌شود. نوار روشن I ناحیه‌ای را نشان می‌دهد که فقط رشته‌های نازک اکتین در آن قرار دارند. نوار تیره A ناحیه‌ای را نشان می‌دهد که شامل رشته‌های ضخیم میوزین و رشته‌های نازک اکتین است.
ناحیهٔ H در مرکز نوار A قرار دارد و فقط شامل رشته‌های ضخیم میوزین است
عدم وجود رشتهٔ اکتین در این ناحیه منجر به روشن‌تر بودن ناحیهٔ H نسبت به سایر نواحی نوار A می‌شود. خط M در مرکز ناحیهٔ H قرار گرفته است. این خط شامل پروتئین‌هایی است که به محل تماس رشته‌های ضخیم کمک می‌کنند و به استحکام ساختار سارکومر کمک می‌کنند. همچنین، صفحات Z در دو طرف هر سارکومر ساختار پروتئینی دارند. این پروتئین‌ها همراه با دو پروتئین دیگر، یعنی تیتین و نبولین، نقاط تماس و استحکام رشته‌های نازک را فراهم می‌کنند.
تقریباً دو سوم تمام پروتئین‌های عضله‌ی اسکلتی،
به عنوان رشته‌های ضخیم، از مولکول‌های میوزین تشکیل شده‌اند. میوزین پروتئین اصلی در رشته‌های ضخیم است. هر رشته میوزین اصلی از تقریباً ۲۰۰ مولکول میوزین تشکیل شده است. هر مولکول میوزین از دو رشتهٔ پروتئینی که با یکدیگر پیچیده شده‌اند، تشکیل شده است. انتهای هر رشته، وارد یک سر کروی شده است که به آن سر میوزین می‌گویند. هر رشتهٔ ضخیم شامل چندین سر است که از رشتهٔ ضخیم جدا شده‌اند و به عنوان پل‌های ارتباطی، در هنگام انقباض عضله، به نقاط ویژه روی رشته‌های اکتین متصل می‌شوند. علاوه بر این، یک توالی از رشته‌های ظریف به نام تیتین وجود دارد که رشته‌های میوزین را در محور طولی خود نگهداری می‌کند. رشته‌های تیتین از صفحهٔ Z تا M کشیده شده‌اند.
اگرچه رشته‌های نازک به طور ساده با نام رشته‌ی اکتین شناخته می‌شوند، اما در واقع از سه مولکول پروتئینی متفاوت به نام‌های اکتین، تروپومیوزین و تروپونین تشکیل شده‌اند. یک سر رشته‌های نازک به خط Z متصل است و سر دیگر آن به سمت مرکز سارکومر در فضای بین رشته‌های ضخیم کشیده شده است. نبولین یک پروتئین است که به اکتین متصل شده و در امتداد آن قرار دارد و به نظر می‌رسد نقشی در تنظیم تعامل بین اکتین و میوزین دارد. هر رشته‌ی نازک شامل نقاط فعالی است که سرهای میوزین قادر به اتصال به آن‌ها هستند.
رشته‌ی نازک از اکتین به شکل یک ساختار استخوانی تشکیل شده است. مولکول‌های اکتین به صورت کروی (اکتین G) و به یکدیگر متصل می‌شوند و رشته‌های اکتین را شکل می‌دهند. هر دو رشته به شکل دو رشته‌ی مرواریدی به یکدیگر پیچیده شده‌اند و به هم متصل می‌شوند. تروپومیوزین یک پروتئین با شکل لوله‌ای است که اطراف رشته‌های اکتین پیچیده می‌شود. تروپونین یک پروتئین پیچیده‌تر است که به فواصل منظمی به رشته‌های اکتین و تروپومیوزین متصل می‌شود. تروپومیوزین و تروپونین به همراه یون کلسیم به صورت یک ساختار پیچیده عمل می‌کنند تا استراحت یا شروع حرکت رشته‌ی عضلانی را حفظ کنند.
هیچ دیدگاهی درج نشده - اولین نفر باشید